AYDINLIĞA GİDERKEN

Uykusundan uyandı insan,

Karanlığın gölgesinden sıyrılıp aydınlığa.

Fikirlerin özgür denizinde aradı mutluluğu.

Ve kaybolan benliğinde buldu ışığı sonunda.

Bir fenerdi tutması gereken en ücra köşelerine benliğinin,

Yalnız, fakat tutsak olmadan.

Bir güneşti aradığı belki de,

Fakat yorgun, ürkek ve korkaktı.

Cesaret ve güç en derinlerindeydi oysa, keşfetti.

Karanlığa karşı savaştı, kazandı ve bazen de kaybetti. Kimi zamansa öldü insan.

Ardında bıraktıkları ise kılavuz oldu, yeniden dirildi.

Yoldu, yolculuktu çünkü aydınlık, sonrakine devredilen bir meşaleydi.

Aydınlığa giderken, hasretti aydınlık.

Sevgiye, dostluğa ve barışa…